شعر سپید یا شعر آزاد گونه‌ای از شعر نو فارسی است که در دهه سی شمسی و با مجموعهٔ هوای تازه از احمد شاملو ظهور پیدا کرد. تفاوت عمده این آثار با نمونه‌های قبلی شعر نو در فرم شعر بود. در این سبک عموماً وزن عروضی رعایت نشده ولی آهنگ و موسیقی نمود دارد.
در دسته بندی شعر نو فارسی، گاهی به هر شعر که در قالب شعر نیمایی نگنجد شعر سپید می‌گویند.
نمونه اشعار
سلاخی می‌گریست/ به قناری کوچکی دلباخته بود!
- احمد شاملو
دلم گرفته‌است / دلم گرفته‌است / به ایوان می‌روم و انگشتانم را / بر پوست کشیدهٔ شب می‌کشم / چراغهای رابطه تاریکند / چراغهای رابطه تاریکند / کسی مرا به آفتاب / معرفی نخواهد کرد / کسی مرا به میهمانی گنجشک‌ها نخواهد برد / پرواز را به خاطر بسپار / پرنده مردنی ست /
- فروغ فرخزاد
تاریخچه و شاعران معروف
شعر سپید جریان‌های گوناگونی را از شاملو تا شعر دهه هفتاد سپری کرده‌است که گاهی به جدا کردن و دسته بندی جداگانه برخی از جریان از بدنه شعر سپید منجر می‌شود. مانند شعر حجم (از یدالله رویایی) یا شعر دهه هفتاد و قالب‌های بسیار متفاوت زبانی که در این دوره استفاده شد (نظیر رضا براهنی).
اسامی برخی از شاعران نامی این سبک در زیر آمده‌است:
احمد شاملو
فروغ فرخزاد
یدالله رویایی
سید علی صالحی
منوچهر آتشی
احمد رضا احمدی
رضا براهنی
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen