من فروتن بوده‌ام

من فروتن بوده‌ام
و به فروتنی، از عمق ِ خواب‌های ِ پریشان ِ خاک‌ساری‌ی ِ خویش
تمامی‌ی ِ عظمت ِ عاشقانه‌ی ِ انسانی را سروده‌ام تا نسیمی
برآید. نسیمی برآید و ابرهای ِ قطرانی را پاره‌پاره کند. و من
به‌سان ِ دریائی از صافی‌ی ِ آسمان پُرشوم ــ از آسمان و مرتع و
مردم پُرشوم.
تا از طراوت ِ برفی‌ی ِ آفتاب ِ عشقی که بر افق‌ام می‌نشیند، یک‌چند در
سکوت و آرامش ِ بازنیافته‌ی ِ خویش از سکوت ِ خوش‌آواز ِ
«آرامش» سرشار شوم ــ
چرا که من، دیرگاهی‌ست جز این قالب ِ خالی که به دندان ِ طولانی‌ی ِ
لحظه‌ها خائیده شده است نبوده‌ام; جز منی که از وحشت ِ خلاء ِ
خویش فریاد کشیده است نبوده‌ام...